เพียรกับเกียจคร้าน

“เวลาความคิดเกิดขึ้นไม่รู้จักมีสติ ไม่ใส่ความรู้สึกตัวเข้าไป หลงอยู่กับความคิดของตนเอง  ถือว่าเกียจคร้านเสียแล้ว แต่บางคนพอมันคิดขึ้นมา รู้ปั๊บ แปลว่ามีความเพียรเสียแล้ว แม้เรานั่งอยู่ด้วยกัน เดินอยู่ด้วยกัน แต่มันครุ่นคิดในอารมณ์ที่ครุ่นคิด ไม่รู้จักสละอารมณ์ที่คิดนั่นออก ไม่มีสติ แสดงว่าบุคคลนั้นยืนอยู่ก็ตาม นั่งอยู่ก็ตาม เดินอยู่ก็ตาม เรียกว่าบุคคลนั้นเกียจคร้าน สำหรับบุคคลที่ เวลาใดมันครุ่นคิดในอารมณ์ที่ครุ่นคิด เธอมีสติ สลัดความคิดออก รู้สึกตัว แสดงว่าปรารภความเพียร” หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ จาก พระธรรมเทศนา ‘เห็นทุกข์จึงพ้นทุกข์ได้’

หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ จาก พระธรรมเทศนา ‘เห็นทุกข์จึงพ้นทุกข์ได้’