อย่ายกหู ชูหาง เรื่อย เหมือนอย่าง "น้ำชาล้นถ้วย"

อย่ายกหู ชูหาง เรื่อย เหมือนอย่าง "น้ำชาล้นถ้วย"

เดี๋ยวนี้เรามาติดกันเสียว่า จะต้องรู้พุทธศาสนาอย่างไทย, อย่างในประเทศไทย ; นี้ก็ต้องมาฟังพวกไทยพูด, ไทยฟังคนไทยพูด. แต่เดี๋ยวนี้ศาสนาเดิมแท้นั้นก็ไม่รู้ว่า จะอยู่ที่ตรงไหน ? อยู่ที่พม่า หรือลังกา หรืออยู่ที่ประเทศไทย ? ประเทศไทยก็คุยโม้ไปเหมือนกันว่า พุทธศาสนาถูกต้องแต่ของเรา ในประเทศไทยนี้ถูกดีกว่าของคนอื่นหมดในโลก ; พวกลังกาก็พูดว่าอย่างนั้น, พวกพม่าก็พูดว่าอย่างนั้น. ควรจะเอามาใส่ครกตำ โขลกให้เข้ากันให้ละเอียดเสียทุกๆ พวก แล้วค่อยเอามากรองกันใหม่, เอามาเกรอะมากรองกันใหม่เสียมากกว่า, จึงจะได้พุทธศาสนาอันแท้จริง.

เพื่อประโยชน์กว้างขวาง เป็นเหตุที่เราต้องฟังเรื่องต่างๆไว้บ้าง ฟังผู้อื่นบ้าง, มีการเจียมตัวยอมฟังผู้อื่นบ้าง ยอมฟังแม้เด็กๆ พูดบ้างในโอกาสบางครั้งบางคราว. อย่ายกหู ชูหาง เรื่อย เหมือนอย่าง "น้ำชาล้นถ้วย" ซึ่งเขาใช้เป็นคำด่าชนิดหนึ่ง ; น้ำชาล้นถ้วย ใส่ไม่ลง เป็นน้ำที่กินไม่ได้เสียมากกว่า. ควรมีโอกาสสักระยะหนึ่ง ที่เราจะต้องฟังให้รอบด้าน, ไม่ใช่เราจะต้องทำอย่างนั้นไปจนตลอดชีวิต ; อย่างนั้นไม่ใช่ ; แต่ว่าควรจะมีสักระยะหนึ่ง ที่เราศึกษาทั้งเถรวาททั้งมหายาน ทั้งอื่นๆ ที่เรายังไม่รู้ว่าเป็นเถรวาท หรือมหายาน ; อย่างพม่า อย่างลังกา อย่างทิเบต อย่างจีน อย่างญี่ปุ่น ฯลฯ เหล่านี้ควรจะฟังกันเสียสักคราวหนึ่ง. จะตู่ตัวเองว่า ที่ตัวรู้นั้นหมดแล้วและถูกทั้งนั้น คนอื่นผิดหมด ; อย่างนี้ไม่สมควร.

นักพูดบางคนก็พูดๆไป แล้วก็ด่ามหายานอยู่ทุกวันๆ ทั้งๆ ที่ไม่รู้จริงในเรื่องมหายาน, ผู้ "คงแก่เรียน" บางคนในประเทศไทยยังเข้าใจไปว่านิกายเซ็น คือเจ๊กปาหี่ ตีป๋องตีแป๋ง ; อย่างนี้เรียกว่า ไม่เข้าใจ เรื่องของพวกอื่นเสียเลย, คิดเสียว่าที่ตัวรู้อยู่นั้นหมดแล้ว และถูกหมดแล้ว.

จากหนังสือธรรมปาฏิโมกข์ เล่ม ๑ (น.๕๖)
พุทธทาสภิกขุ