คนที่มีจิตว่างไม่ยึดมั่นถือมั่นตัวตนของตนนั้น เรียกว่าเป็นคนมีศีลที่แท้จริง

คนที่มีจิตว่างไม่ยึดมั่นถือมั่นตัวตนของตนนั้น เรียกว่าเป็นคนมีศีลที่แท้จริง และเต็มเปี่ยมถึงที่สุดด้วย ศีลนอกนั้นเป็นศีลล้มลุกคลุกคลาน คือศีลที่ตั้งเจตนาว่าเราจะเว้นอย่างนั้น เราจะเว้นอย่างนี้ แล้วก็เว้นไม่ได้ ลุ่มๆ ดอนๆ อยู่นั่นเอง เพราะว่าไม่รู้จักปล่อยวางตัวตนเสียก่อน

ไม่รู้จักปล่อยวางของตนเสียก่อน คือไม่มีความว่างจากตัวตนเสียก่อน ศีลก็มีขึ้นไม่ได้ แม้จะมีก็ลุ่มๆ ดอนๆ ไม่เป็นอริยกันตศีล คือไม่เป็นศีลชนิดที่พอใจของพระอริยเจ้าได้ เป็นแต่โลกียศีล ที่ลุ่มๆ ดอนๆ อยู่เรื่อย ไม่เป็นโลกุตตรศีลขึ้นมาได้ ถ้าเมื่อใดมีจิตว่างแม้ชั่วขณะหนึ่งวันหนึ่ง หรือคืนหนึ่งก็ตาม ก็นับว่ามีศีลที่แท้จริงตลอดเวลาเหล่านั้น

ธรรมะใกล้มือ เรื่องความว่าง (น.๑๘)
ชุดแก่นพุทธศาสน์ หนังสือชนะเลิศรางวัล UNESCO
แห่งสหประชาชาติ พ.ศ.๒๕๐๘