ให้จัดการกับปัจจุบัน อดีตก็ล่วงไปแล้ว อนาคตก็ยังไม่มา

เกี่ยวกับ "เวลา" พระพุทธเจ้าท่านมีหลักที่วางไว้ว่า
ให้จัดการกับปัจจุบัน อดีตก็ล่วงไปแล้ว อนาคตก็ยังไม่มา

แต่ถ้าเราไปมัวพะวงห่วงหน้าห่วงหลังถึงอดีต ถึงอนาคต แล้วแย่ ให้ตั้งหน้าตั้งตาสะสางกระทำเฉพาะปัจจุบันนั้นให้ดีเท่านั้น แล้วมันจะเป็นอดีตเป็นอนาคตของมันไปในตัว ท่านลองคิดดูว่าเมื่อสิ่งนี้เป็นปัจจุบันนี้มันก็เคยเป็นอนาคตของอดีตมาแล้ว แล้วสิ่งที่เป็นปัจุบันนี้มันก็เคยเป็นอนาคตของส่วนหนึ่งมาแล้ว ดังนั้นเราจับตัวที่ปัจจุบันก็แล้วกันมันก็เป็นการจับได้ทั้งอดีตและอนาคต

เราจงเอาปัญหาเฉพาะหน้า โดยเฉพาะเรื่องความดับทุกข์นี่ เรื่องทุกข์ เรื่องความดับทุกข์เฉพาะหน้านี้ ขึ้นมาสะสางให้เด็ดขาดให้สิ้นเชิงไป ก็จะเป็นการประพฤติธรรมถูกเวลา ถ้ามิฉะนั้นจะผิดเวลาหรือจะเนิ่นช้าหรือจะไม่ได้เสียเลย ที่ว่าให้สนใจกับปัจจุบัน มีบาลียืดยาวไม่ต้องยกมาให้ลำบาก

ตุลาการิกธรรม เล่ม ๓ (น.๒๑๐)
ธรรมโฆษณ์ : พุทธทาสภิกขุ