อยากรวยจะจนอยากจนจะรวย

ยิ่งอยากรวยจะยิ่งจน ยิ่งอยากจนจะยิ่งรวย และมันจะเป็นในทันทีที่อยากนั่นเอง เพราะโลกเรานี้เป็นเพียงความรู้สึกของจิตอย่างเดียวเท่านั้น ถ้าความรู้สึกนั้นๆ ถูกต้อง ถูกต้อง จิตก็พบกับความสุข จิตจึงเป็นผู้สร้างอะไรให้เราได้ทุกๆ อย่าง ถ้าเศรษฐีคนหนึ่งเข้าใจว่าตนยังจนอยู่ อยากรวยเท่ามหาเศรษฐีอีกคนหนึ่งอย่างรุนแรงเช่นนี้แล้ว ความรู้สึกในจิตของแกจะไม่ต่างอะไรกับจิตของตาดีที่อยากได้กระบืออีกสักสองตัวเท่านั้น

เพราะฉะนั้น การศึกษาอบรมจิตให้รู้สึกเห็นอย่างถูกต้อง จึงเป็นของจำเป็นโดยตรง มิฉะนั้นจะไม่สามารถขจัดปัดเป่าทุกข์ไปจากตนได้ แม้จะเป็นใครก็ตาม จะต้องหาทุกข์ใหม่มากลบเกลื่อนทุกข์เก่า หลอกตัวเองให้หลงไปว่าสุขชั่วครู่ชั่วครั้งอยู่เสมอ

กายนี้เปรียบเหมือนม้า ใจเหมือนเจ้าของม้า ปรมัตถธรรมของชีวิตคือดินแดนอันใหญ่กว้าง การศึกษาชีวิตเท่ากับการขี่ม้าไปจนกว่าจะลุถึงจุดที่ประสงค์ กล่าวคือสภาพที่จิตใจเป็นอิสระเหนือทุกข์ทั้งมวลได้ จงเลี้ยงม้าไป ขี่ม้าไป เลี้ยงมาด้วยสัมมาอาชีวะ และเลี้ยงเจ้าของด้วยโอชารสอันเกิดแต่ธรรม ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะทุกเมื่อ นั่นคือศิลปะแห่งการครองเรือน

ธรรมในสวนโมกข์ : พุทธทาสภิกขุ (น.๑๓๓)