ต่อให้ภูเขากลายเป็นทองคำไปทั้งลูก ก็ไม่พอแก่ความต้องการของมนุษย์คนเดียว

ความเจริญได้ทำให้ระบบการเมือง หรือระบบการปกครองในโลกนี้ มันเปลี่ยนไป.เปลี่ยนไปโดยไปหลงในส่วนเกิน ส่วนที่ไม่ต้องมีนั่นแหละยิ่งขึ้นไปทุกที

ทีนี้ มันก็จะไม่รู้สึกว่าเกิน เพราะว่าไปต้องการด้วยกิเลส.กิเลสนี้ไม่รู้จักอิ่ม กิเลสตัณหาเป็นสิ่งที่ไม่รู้จักอิ่ม.ข้อความนี้ได้มีมากในพระบาลี ในพระคัมภีร์ พระพุทธเจ้าก็ได้ตรัสไว้มาก เช่นว่า ตัณหา คือความอยากนี้ มันเป็นกระแสที่ไหล ไม่มีแม่น้ำ กระแสน้ำใดๆ จะเปรียบได้ แล้วมันก็ไม่มีที่สิ้นสุด

ความอยากไม่มีที่สิ้นสุด ความอิ่มความพอนั้นมันก็ไม่มี มันก็ยิ่งเกิน.แล้วก็ยังมีภาษิตในพระบาลีข้อหนึ่ง ซึ่งพอได้ฟังก็สะดุดใจ มีใจความว่า "ต่อให้ภูเขา กลายเป็นทองคำไปทั้งลูกๆ นี่ต้องสองลูก ก็ไม่พอแก่ความต้องการของมนุษย์คนเดียว"

แล้วคิดดูทีว่า มนุษย์มีกี่ร้อยล้านพันล้าน "ภูเขาทองคำสองลูก" ก็ไม่พอแก่ความต้องการของมนุษย์เพียงคนเดียว ท่านตรัสไว้อย่างนี้.นี่มันขยายออกไปอย่างนี้ ก็เลยไม่มีความรู้สึกว่าพอ.อย่าว่าแต่รู้สึกว่าเกินเลย.รู้สึกว่าพอมันยังไม่รู้สึก.นี่ความเจริญของโลก ระบบการเมืองของโลก ก็ส่งเสริมความไม่รู้จักพอของมนุษย์ ฉะนั้นระบบการเมืองนั่นแหละ มันจะทำให้โลกนี้เวียนหัวให้ปั่นป่วน จนไม่รู้ทิศเหนือทิศใต้

พุทธทาสภิกขุ
ที่มา : การเมืองคืออะไร ? (น.64)
หนทางรอดของมนุษย์ คือ ธรรมิกสังคมนิยม