ขออนุโมทนาในการกระทำของท่านทั้งหลายในบัดนี้ ขอให้ตั้งใจฟังให้ดี และทำในใจให้สำเร็จประโยชน์ ให้ได้รับอานิสงค์ของการกระทำนี้เต็มที่ให้ถึงที่สุดทุกๆ ประการ การกระทำกุศลบริจาคในวันนี้ ขอให้ตั้งจิตว่าให้เป็นไปเพื่อความตั้งอยู่ได้แห่งพระศาสนา ให้ธรรมะยังคงมีอยู่ในโลกเพราะมีความตั้งอยู่ได้แห่งพระศาสนา เมื่อธรรมมะมีอยู่ในโลก คนทั้งโลกได้รับประโยชน์ ขอให้ตั้งใจ กว้างขวางอย่างนี้ เพื่อให้ได้รับประโยชน์กันทั้งโลก อย่าเพียงไม่กี่คนเลย เดี๋ยวนี้โลกกำลังจะวินาศ ขอให้ธรรมะมาช่วยป้องกันไอ้ความวินาศเหล่านั้น หมายความว่าเดี๋ยวนี้โลกมันเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัว มันก็เบียดเบียนกันสารพัดอย่าง เบียดเบียนซึ่งกันและกันตามแบบของคนเห็นแก่ตัว ขี้เกียจทำงาน แล้วก็จะเอาประโยชน์ อิจฉาริษยา จองหองพองขน ต่อต้านการกระทำที่ถูกต้อง สร้างมลภาวะเต็มไปหมด มีอุบัติเหตุเต็มไปหมด ทำลายป่าไม้ ทำลายสิ่งที่เขาสร้างขึ้นไว้ดีแล้ว ติดยาเสพติดก็ติดโรคที่สุนัขก็ไม่เป็น โรคอะไรก็ไม่รู้ ไม่อยากจะเรียกชื่อโรคที่สุนัขไม่เป็นมันก็เป็น เพราะมันมีความเห็นแก่ตัว มันไปลองเพื่อประโยชน์ ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ก็ได้เป็นโรคที่สุนัขก็ไม่เป็น สมน้ำหน้ามัน

โลกกำลังจะวินาศเพราะเหตุนี้ เห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัว มหาประเทศ ก็เห็นแก่ตัว ประเทศเล็กๆ ก็เห็นแก่ตัว เศรษฐีก็เห็นแก่ตัว ขอทานก็เห็นแก่ตัว นายจ้างก็เห็นแก่ตัว ลูกจ้างก็เห็นแก่ตัว คนขายก็เห็นแก่ตัว คนซื้อก็เห็นแก่ตัว คนผลิตก็เห็นแก่ตัว คนขายก็เห็นแก่ตัวมันเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว อาชญากรรมจึงมากมาย เรือนจำไม่พอใส่อาชญากร ตำรวจไม่พอจะทำงาน ศาลก็ไม่พอจะทำงาน ต้องสร้างกันไม่มีเงินจะสร้าง นี่มันเต็มไปด้วยความเลวร้าย เต็มไปทั้งบ้านทั้งเมืองเพราะมันเห็นแก่ตัว ไอ้คนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวมาก หลงทางเข้า หลงทางเข้าก็เป็นบ้า พอเป็นบ้าได้ไปอยู่โรงพยาบาลบ้า หลงทางหนักมากกว่านั้นก็เลยฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ ฆ่าลูก ฆ่าเมีย ฆ่าตัวเองตายตามไปด้วยความเห็นแก่ตัว นั่นโทษของความเห็นแก่ตัว ทุกศาสนาต้องการจะกำจัดความเห็นแก่ตัว สอนอย่างเดียวกันหมด แต่ไม่มีใครปฏิบัติ ยิ่งฉลาดยิ่งเห็นแก่ตัว ยิ่งเรียนรู้มาก ยิ่งเห็นแก่ตัว โลกมันจึงเป็นอย่างนี้ ท่านทั้งหลาย คำนวณดูเอง ถ้าครูบาอาจารย์ เห็นแก่ตัว จะเป็นอย่างไร หมอเห็นแก่ตัวจะเป็นอย่างไร ตุลาการเห็นแก่ตัว จะเป็นอย่างไร พระเจ้าพระสงฆ์เองเห็นแก่ตัวมันจะเป็นอย่างไร มันก็คือวินาศหมด

ฉะนั้นขอให้ช่วยกันตั้งจิตอธิษฐานอย่างยิ่ง อย่างสูงสุดว่า ให้มีธรรมะอยู่ในโลก กำจัดความเห็นแก่ตัวเหล่านี้ให้หมดไป พอไม่เห็นแก่ตัวอย่างเดียวเท่านั้นน่ะ คุณลองนึก ลองนึก พอไม่เห็นแก่ตัวอย่างเดียวเท่านั้น ไม่มีใครทำผิด อาชญากรรมไม่เกิด คดีไม่เกิด ทางแพ่งก็ไม่เกิด ทางอาญาก็ไม่เกิด เพราะมันไม่เห็นแก่ตัว มันทำผิดไม่ได้ แล้วมันจะวิเศษสักเท่าไร ไม่ต้องมีอาชญากรรมใดๆ ไม่ต้องมีตำรวจ ไม่ต้องมีศาล ไม่ต้องมีกฏหมายน่ะ ถ้าคนเหล่านี้ไม่เห็นแก่ตัว แล้วกฏหมายก็ไปทิ้งทะเลเสียก็ได้ มันไม่ต้องใช้หรอก นี่เพราะมันเห็นแก่ตัว ต้องมีกฏหมาย ต้องมีตำรวจ ต้องมีทหาร ต้องมีกระทั่งมีศาสนา ถ้าไม่เห็นแก่ตัว ไม่มีใครทำผิด ศาสนาก็ไม่ไม่จำเป็นละ เข้าไปมรรคผลนิพพานกันเองโดยอัตโนมัติ ถ้าไม่เห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ตัว กิเลศลด ลด ลด ลด จนหมดกิเลส ทางโลกก็เจริญรุ่งเรืองสงบเย็น ทางธรรมก็บรรลุมรรคผลนิพพาน เพราะความไม่เห็นแก่ตัว นี่คือธรรมะ ไม่เห็นแก่ตัว ต้องเห็นแก่ธรรมะ ถ้าเห็นแก่ธรรมะต้องไม่เห็นแก่ตัว เมื่อเห็นแก่ตัวเสียแล้วมันก็ไม่เห็นแก่ธรรมะ เพราะฉะนั้นมันจึงไม่มีธรรมะ มันมีแต่ความเห็นแก่ตัว มันจึงเครียดไปหมดทั้งวันทั้งคืน เครียดในทางได้ก็เครียด เครียดในทางเสียก็เครียด เรียกว่าทางบวกก็เครียดทางลบก็เครียด เครียด เครียดกันไปจนไม่ยกเว้นใคร เพราะความเห็นแก่ตัว

พอไม่เห็นแก่ตัว ความเครียดเหล่านี้จะไม่มีแก่ผู้ใด จะสงบเย็น จะเยือกเย็น เพราะฉะนั้น ขอให้หยุดความเห็นแก่ตัว หยุดความเห็นแก่ตัว ไอ้ตัวกู ของกูนั่นมันเป็นความโง่ มันคิดเอาแต่ความโง่ว่ามีตัวกู ของกู ที่จริงมันเป็นของธรรมชาติ ฉะนั้นพยายามให้เป็นของธรรมชาติ เป็นของนามรูป เช่น ตา เห็นรูป ทีนี้ก็อย่าว่ากูเห็นรูป ระบบประสาทตาเห็นรูป ก็อย่าว่ากูเห็นรูป มันผิดกันนัก ถ้าตาเห็นรูปมันก็เป็นอย่าง ถ้ากูเห็นรูปมันเกิดกิเลส หูได้ยินเสียงก็เหมือนกันน่ะ อย่าว่ากูได้ยินเสียง หูมันได้ยินเสียงก็จัดการไปตามสติปัญญา จมูกได้กลิ่น ก็ว่าจมูกได้กลิ่น อย่าว่ากูได้กลิ่น ลิ้นได้รส ลิ้นรู้รส ก็ให้ลิ้นรู้รส อย่าว่ากูรู้รส มันต่างกันนัก ลิ้นอร่อย หรือไม่อร่อย กับกูอร่อยหรือไม่อร่อยนี่มันต่างกันมากนัก ถึงจะมีความสงบเย็น สงบเย็น ไม่บวกไม่ลบ พูดสูงสุดก็คือว่า ไม่สุข ไม่ทุกข์ ไม่ดีใจ ไม่เสียใจ ดีใจก็วุ่นวายนอนไม่หลับ เสียใจก็วุ่นวายนอนไม่หลับ เลิกเสียทั้งสองอย่าง อยู่กลางๆ คือความถูกต้องๆๆๆ ไม่ต้องดีใจ ไม่ต้องเสียใจ เอาไปคิดดู เมื่อไรมีความรู้สึกเป็นกลางอย่างนี้นะ สบายที่สุด ดีใจก็กินข้าวไม่อร่อย นอนก็ไม่หลับ เสียใจก็กินข้าวไม่อร่อย นอนก็ไม่หลับ ถ้าใจคอปกติๆ เป็นกลาง มีความถูกต้องแล้วนอนก็หลับ กินข้าวก็อร่อย ไอ้ความรู้สึกก็สบายเป็นการพักผ่อนไปหมด

ถ้ามันมีบวกหรือลบคือดีใจหรือเสียใจ มันก็วุ่นวุ่นวายหมด ดังนั้นเอาความถูกต้องเป็นกลาง ถ้ามันไปในทางบวกก็ยุ่งแบบบวก ทางลบก็ยุ่งแบบลบ ดีก็ยุ่งแบบดี ชั่วก็ยุ่งแบบชั่ว เอาว่างคือพระนิพพานเป็นศูนย์กลาง ถูกต้องๆๆ ไม่ต้องมี ไม่ต้องชั่วนั่นแหละสบาย เอาแต่ความถูกต้องๆๆ ธรรมะคือความถูกต้องดังนั้นทำหน้าที่ให้ถูกต้อง หน้าที่ที่ไร่ที่นาก็ถูกต้อง ที่เลือกที่สวนก็ถูกต้อง ที่ร้านก็ถูกต้อง ที่ออฟฟิศก็ถูกต้อง  ที่บ้านที่เรือนก็ถูกต้อง ธรรมะแปลว่าความถูกต้องแก่ความรอด ทั้งทางกายและทางจิต ทุกขั้นตอนแห่งชีวิต ทั้งเพื่อตนเองและผู้อื่น นี่คือสิ่งที่เรียกว่าธรรมะ ดังนั้นขอให้เรามีธรรมะ คือมีความถูกต้อง ถูกต้อง อะไรๆ ให้ถูกต้อง แม้ที่สุดแต่จะรับประทานอาหาร ก็ขอให้มีความถูกต้อง แต่งเนื้อแต่งตัวให้ถูกต้อง อาบน้ำให้ถูกต้อง แม้แต่ถ่ายอุจจาระปัสสาวะ ก็ทำให้ถูกต้อง จะถูบ้านจะกวาดเรือน จะเช็ดพื้น จะล้างจานก็ให้มันถูกต้อง ให้มีความถูกต้อง ถูกต้อง เป็นสรณะ มองไปที่ไหนเห็นแต่ความถูกต้องๆ มันเต็มไปทั้งบ้านทั้งเรือน ทั้งบ้านทั้งเมืองแล้วก็ นั่นแหละคือ ธรรมะ มีธรรมะ ไม่มีความเห็นแก่ตัว ไม่มีการเบียดเบียนมีแต่ความสงบเย็น เดี๋ยวนี้คนมันเห็นแก่ตัวกันมากขึ้น ยิ่งเรียนยิ่งฉลาด มันยิ่งเห็นแก่ตัว มันไม่เอาไปใช้เพื่อความถูกต้อง เอาความฉลาดไปใช้เพื่อเอาเปรียบผู้อื่น ก็มีแต่ ความเห็นแก่ตัว ขอให้ดูความเห็นแก่ตัว ทุกหัวระแหงไม่ว่าที่ไหน ถ้าธรรมะมีก็เห็นแก่ธรรมะ ความเห็นแก่ตัวก็ไม่เกิด จึงขอร้องท่านทั้งหลายว่าจงช่วยกันให้ธรรมะมีอยู่ในโลก ให้ได้ประโยชน์กันทั้งโลก ได้บุญกุศลไปนอนในสวรรค์เพียงไม่กี่คนนั่นมันเรื่องเด็กเล่นไปแล้ว สู้เป็นสุขกันทั้งโลกทั้งจักรวาลนี้ไม่ได้

สะอาด สว่าง สงบแห่งจิตใจ ขอให้ท่านทั้งหลายทุกคนระบายความเห็นแก่ตัวออกไป เหลืออยู่แต่ความว่างความไม่เห็นแก่ตัว ที่เรียกว่าตัวกู ของกู เอาออกไปเสียเถอะ ให้เห็นแต่ว่าร่างกายจิตใจมีสติปัญญา สัมปชัญญะ มีความถูกต้องๆ ทุกอย่าง ทุกประการ มองดูตัวเองเมื่อไรเห็นแต่ความถูกต้อง จนกระทั่งยกมือไหว้ตัวเองได้นั่นแหละ ถึงที่สุดแห่งความถูกต้อง ขอให้ท่านท่านทั้งหลาย ตั้งใจบำเพ็ญบุญกุศลในวันนี้ ให้ได้รับผลสมตามความปรารถนา คือความสงบเย็น ตามความหมายแห่งพระนิพพาน เป็นความสุขสงบเย็น และเป็นประโยชน์แก่กันและกัน ทำให้บ้านให้เมืองให้โลกให้ประเทศ ให้ทั้งโลกนี่มีความสุขสวัสดี อยู่ด้วยกันทุกทิพาราตรีกาลเทอญ ต่อไปนี้ขออนุโมทนาตามธรรมเนียม

ยะถา วาริวะหา ปูรา ปริปูเรนติ สาคะรัง

เอวะเมวะ อิโต ทินนัง เปตานัง อุปะกัปปะติ

อิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง ขิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ

สัพเพ ปูเรนตุ สังกัปปา

จันโท ปัณณะระโส ยะถา มะณิโชติระโส ยะถา

สัพพีตีโย วิวัชชันตุ สัพพะโรโค วินัสสะตุ

มา เต ภะวัตวันตะราโย สุขี ทีฆายุโก ภะวะ

อะภิวาทะนะสีลิสสะ นิจจัง วุฑฒาปะจายิโน

จัตตาโร ธัมมา วัฑฒันติ อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง