พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล วัดป่าสุคะโต แสดงธรรมก่อนฉันเช้าวันที่ 3 กรกฎาคม 2568

มีสามีภรรยาคู่หนึ่งเป็นฝรั่งอายุยังไม่มาก มีลูกเป็นทารกไม่กี่เดือน 4-5 เดือน ฝรั่งเดี๋ยวนี้การดูแลลูกก็ไม่ได้ให้เป็นภาระของผู้เป็นแม่ ทั้งพ่อทั้งแม่ต้องช่วยกันดูแล มีการผลัดกัน บางวันก็ให้สามีดูแล บางวันก็เป็นหน้าที่ของภรรยา

มีวันหนึ่งพ่อลูกอ่อนก็ทำหน้าที่ดูแลลูก แล้วบังเอิญมีธุระต้องไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า จะทิ้งลูกไว้ที่บ้านก็ไม่ได้ก็ต้องพาลูกไปด้วย ก็ใส่ลูกไว้ในรถเข็นแล้วก็เข็นลูกไปที่ห้างสรรพสินค้า ไม่ไกล ซื้อของเสร็จตอนจะออกจากห้างสรรพสินค้ามองไปที่รถเข็นของลูก ปรากฏว่าลูกหาย ตกใจ ลูกหายไปไหน

มองไปทั่ว ๆ หรือว่าลูกคลานออกไปเดินเล่นข้างนอก ก็เป็นไปไม่ได้เพราะลูกยังเดินไม่ได้ แกก็มองหา หรือว่ามีคนลักพาลูกของเราไป ตกใจมากเลย โทรศัพท์ถึงภรรยาบอกข่าวว่าหาลูกไม่เจอ ไม่รู้ลูกหายไปไหน

บังเอิญมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมาได้ยินว่าชายหนุ่มคนนี้กำลังคุยอะไรกับที่ปลายสาย รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้กำลังตามหาลูก ก็เลยสะกิดไหล่ แล้วก็บอกว่าลูกของเธออยู่ข้างหลังเธอ เด็กอยู่ในเป้สะพายหลังของชายหนุ่มคนนั้น แต่ว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่รู้เรื่องเลย คนที่เอาเด็กย้ายจากรถเข็นเด็กมาไว้ที่เป้สะพายหลังก็เป็นเขานั่นแหละ แต่ว่าเขาลืมไป

ตอนที่เขาอุ้มลูกเพื่อที่จะใส่ไว้ในเป้สะพายหลังก็คงจะใจลอย นึกถึงงานนึกถึงการ ตอนนั้นก็อาจจะประเภทว่ากำลังหาของหาสินค้า ถ้าจะเข็นรถมันดูวุ่นวาย จับลูกใส่เป้สะพายหลังดีกว่า แต่ตอนเอาลูกใส่เป้สะพายหลังนี่ไม่มีสติ ใจลอย คิดโน่นคิดนี่ หรือไม่ก็ไปสนใจกับของที่กำลังจะซื้อว่าตรงสเปกไหม

พอไม่มีสติไม่มีความรู้สึกตัวกับการเปลี่ยนลูกให้มาอยู่ที่เป้สะพายหลัง รถเข็นไม่เห็นลูก ลูกหาย รถเข็นมันว่างเปล่า ตกใจเลย ตัวเองเป็นคนเอาลูกใส่เป้สะพายหลังแท้ ๆ แต่ลืมไป แล้วลูกที่จริงก็มีน้ำหนัก 3-4 กก. อยู่ข้างหลังแท้ ๆ ก็ยังไม่รับรู้

นี่ดีที่มีพลเมืองดีมาสะกิดไหล่แล้วบอกว่าลูกอยู่ที่ไหน ไม่อย่างนั้นแกคงไปที่สถานีตำรวจ แล้วก็บอกว่าลูกหาย ๆ ตำรวจคงงง หมายถึงลูกคนไหน เพราะว่ามีลูกอีกคนหนึ่งสะพายหลังอยู่ อยู่ที่หลัง คงเสียหน้า หน้าแตก

แต่ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้บ่อย หลายคนก็คงเจอแบบนี้แหละ อาจจะไม่ใช่เด็ก มีผู้ชายคนหนึ่ง แต่เช้าเลยจะไปทำงาน ก็ต้องใส่รองเท้า ใส่รองเท้าไปทำงาน ใส่ไปแล้วข้างหนึ่ง คงยังใส่ไม่เสร็จ ทำอะไรโน่นนี่ พอจะใส่รองเท้าอีกข้างหนึ่ง ตามหารองเท้าไม่เจอ มีแต่รองเท้าข้างขวาที่ใส่ไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ข้างซ้ายนี่หาไม่เจอ เอ๊ะ วางไว้ไหน เพราะว่าเวลาถอดรองเท้าเราก็ถอดรองเท้าข้างซ้ายข้างขวาติดกัน ทำไมมันมีแต่รองเท้าข้างขวา ข้างซ้ายหายไปไหน

มองไปทั่วไม่เจอ ไม่เห็น มองไปใต้เตียงใต้โต๊ะก็ไม่เจอ เดินพล่านเลย แต่แกลืมไปว่ารองเท้าอยู่ที่มือขวา แกหิ้วรองเท้าข้างหนึ่งไว้ ที่หาไม่เจอเพราะรองเท้าอยู่ในมือตัวเอง หิ้วรองเท้าไว้กับมือแท้ ๆ แต่ไม่รู้ จึงหาไม่เจอ ตอนใส่รองเท้ายังไม่ทันเสร็จ ใส่ไปข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งยังไม่ทันใส่แค่ถือเอาไว้ คงจะมีคนมาหาก็เลยพูดคุยกัน พูดคุยเสร็จจะใส่รองเท้า หารองเท้าไม่เจอ เพราะลืมไปว่ารองเท้ามันอยู่ในมือตัวเอง

แบบนี้ก็คงเกิดขึ้นบ่อย บางคนหาแว่นไม่เจอ แว่นอยู่ไหน ที่แว่นมันก็พักอยู่บนศีรษะตัวเองนั่นแหละแต่หาไม่เจอ แล้วใครที่เอาแว่นไปพักไว้บนศีรษะหรือหัวตัวเอง ก็ตัวเองนั่นแหละ แต่ว่าตอนนั้นคงทำอะไรบางอย่าง ลืมตัวไป หรือทำไปเป็นอัตโนมัติ เวลาใครทำอะไรเป็นอัตโนมัตินี่มันก็ทำโดยความไม่รู้เนื้อรู้ตัว บางทีใส่แว่นอยู่แท้ ๆ แต่หาแว่นไม่เจอก็มี แว่นหายไปไหน ๆ ทั้งที่กำลังใส่แว่นอยู่

อันนี้ยังไม่ต้องนับประเภทว่า กุญแจวางไว้ที่ไหน หรือว่าปากกาวางไว้ที่ไหน บางทีคีบปากกาไว้ที่ข้างหูนั่นแหละ หาไม่เจอ แต่ยังดีที่แค่หาข้าวของไม่เจอ ดีกว่าหาลูกไม่เจอ

บางรายนี่ลืมลูกเลย ขับรถไปจอดไว้ที่ลานจอดรถหน้าห้างสรรพสินค้าแล้วก็รีบลงจากรถไปเลย รีบทำเวลาเพื่อจะไปซื้อของ เพราะเดี๋ยวนี้เวลาเป็นเงินเป็นทองสำหรับคนสมัยใหม่ ลืมไปเลยว่าทิ้งลูกไว้บนเบาะหลัง ลูกก็ยังเด็ก 2-3 ขวบ ลูกติดอยู่ในรถ ออกไม่ได้ กว่าพ่อจะกลับมาหรือแม่จะกลับมา ปรากฏว่าลูกหายใจไม่ออกไปแล้ว เรียบร้อยไปแล้ว หรือไม่ก็โดนแดดเผา อาการสาหัส ที่ตายก็มี เพราะเด็กไม่รู้จักวิธีเปิดประตูรถ หรือไม่รู้จักวิธีกดเลื่อนกระจก

อันนี้เป็นเพราะว่าลืม ลืมอะไร ทีแรกลืมตัว ลืมตัวคือลืมไปว่ากำลังทำอะไรอยู่ พอลืมตัวแล้วก็เลยลืมลูก หลายคนลืมข้าวของเพราะความลืมตัว วางของเอาไว้ กุญแจบ้างล่ะ โทรศัพท์มือถือบ้างล่ะ ตอนวางใจลอย นึกไปโน่นนึกไปนี่ พอจะใช้ขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที นึกไม่ออก อันนี้เพราะว่าลืมตัว ลืมตัวตอนที่วางของ ไม่รู้สึกตัว

ความรู้สึกตัวนี่สำคัญ จริงอยู่ธรรมดาคนเราก็ย่อมมีความไม่รู้เนื้อรู้ตัวบ้างอยู่บ่อย ๆ แต่ถ้าหากว่าไม่รู้ตัวบ่อย ๆ บางจังหวะนี่มันเกิดความเสียหายมากเลย ส่วนใหญ่เราไม่ค่อยเห็นคุณค่าของความรู้สึกตัวเพราะว่าลืมตัวกี่ครั้ง ๆ ก็ไม่เกิดปัญหาอะไรเท่าไหร่ ก็แค่หาของ เสียเวลาหาของเดี๋ยวก็หาเจอ แต่ว่าอันนี้เรียกว่าโชคดีเพราะว่าสิ่งที่ลืมมันเป็นแค่ของที่ไม่สลักสำคัญ

แต่ถ้าเกิดว่าบางจังหวะ ลืมตัวมันทำให้เราลืมสิ่งสำคัญ ลืมลูกที่ยังเล็ก มันอาจจะเกิดความเสียหายก็ได้ บางคนนี่หาลูก เป็นแม่ลูกอ่อน หาลูกไม่เจอ ตกใจ ทั้งที่อุ้มลูกไว้ที่แขนข้างซ้ายแต่หาไม่เจอ เพราะว่าตอนที่อุ้มลูกคุยโทรศัพท์มือถือด้วยแขนข้างขวาด้วยมือข้างขวา คุยโทรศัพท์เสร็จมาดูที่รถเข็น อ้าว รถเข็นหายไปไหน รถเข็นอยู่แต่ลูกไม่อยู่

แต่ก่อนนี่ก็เอาลูกไว้ในรถเข็น แต่ว่ามีบางช่วงก็อาจจะเห็นเด็กมันร้องก็เลยอุ้มลูกกระเตง ๆ ไว้ที่มือข้างซ้าย ส่วนมือก็จะคุยโทรศัพท์มือถือไป คุยโทรศัพท์เสร็จได้สติขึ้นมา ตามหาลูกไม่เจอ ลุกขึ้นมาหาลูก ตกใจหาลูกไม่เจอ ทั้ง ๆ ที่มืออีกข้างหนึ่งอุ้มลูกเอาไว้ ดีที่มือข้างนั้นไม่ปล่อยลูก ถ้าปล่อยลูกไปลูกก็ตกมาบาดเจ็บ

อันนี้เรียกว่าลืมตัวบ่อย แต่ว่าลืมตัวส่วนใหญ่ก็มันลืมของ แต่บางจังหวะสิ่งที่ถูกลืมมันไม่ใช่ของ ก็คือลูก เพราะฉะนั้นต้องระวังมาก ความรู้สึกตัวนี่สำคัญ อย่ามองว่าไม่สำคัญ มันสำคัญ ที่ผ่านมามันไม่ทำให้เราเกิดความเดือดร้อนก็ถือว่าโชคดีไป แต่ถ้าเกิดบางจังหวะสิ่งที่เราลืมมันเป็นสิ่งสำคัญ เช่น ลูก หรือว่าหน้าที่ที่เราทำ เช่น ขับรถด้วยความเร็วสูง ถ้าลืมตัวนี่ความเสียหายก็รุนแรง เพราะฉะนั้นความรู้สึกตัวนี่อย่าไปมองข้ามว่าไม่สำคัญ ต้องทำให้รู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลาอยู่สม่ำเสมอ อย่าเผลอลืมตัวบ่อย ๆ .