แต่ตอนที่สติมันหายไปหรือว่าเสียสติ เพราะถูกอารมณ์ครอบงำ มันคิดแต่จะทำตามอารมณ์ แล้วไม่คิดที่จะเรียกสติกลับมาเลย มีแต่จะปล่อยใจให้จมอยู่ในอารมณ์นั้น หรือว่าหมกมุ่นครุ่นคิดอยู่กับเรื่องราว  เหล่านั้น ที่ทำให้โกรธ ที่ทำให้เศร้า ที่ทำให้ห่อเหี่ยวท้อแท้ หรือว่ากลับทำยิ่งกว่านั้นก็คือเพิ่มเติมอารมณ์นั้นให้มารุนแรงขึ้น อย่างที่ยกตัวอย่าง พอเศร้า พอห่อเหี่ยวขึ้นมา ก็ฟังแต่เพลงเศร้าๆ ซึ่งมันทำให้แย่ลง หรือเวลาโกรธมันก็คิดแต่จะนึกถึงเรื่องราวที่ทำให้โกรธมากขึ้น อาจจะไปขุดคุ้ยเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่ดีของคนคนนั้น ซึ่งอาจจะไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ทำให้เราโกรธตอนนั้นเลย แต่ว่าใจมันก็จะไปขุดคุ้ยเรื่องราวที่ ไม่ดีของคนคนนั้น หรือบางทีก็ไปคิดเรื่องอื่นที่มันทำให้โกรธมากขึ้น เช่น ไปนึกถึงดินฟ้าอากาศ ไปนึกถึงเพื่อนร่วมงาน ไปนึกถึงรัฐบาลการเมือง ไปโน่นเลยนะ เตลิดไปขุดคุ้ย ไปจมปลักอยู่กับเรื่องราวแย่ๆ ที่มันมีแต่จะสุมเพลิงแห่งความโกรธให้รุนแรงขึ้น อันนี้เรียกว่าเป็นเพราะขาดสติ มันก็เลยไม่คิดที่จะนึกถึงธรรมะ หรือว่าคำสอนของครูบาอาจารย์ที่เคารพนับถือ ที่จะมาใช้แก้