อย่างที่เรารู้กันว่าช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมาก เป็นความยากลำบากทั้งในแง่ของสุขภาพ ในแง่ของการทำมาหากิน รวมทั้งการใช้ชีวิต เพราะว่าเป็นสถานการณ์ที่เรียกว่าอยู่ในขั้นวิกฤตก็ว่าได้ โดยเฉพาะที่หลายคนได้รับผลกระทบมาก แม้จะไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วยจากโควิด แต่ก็ถูกกระทบเรื่องรายได้การทำมาหากิน เรื่องเศรษฐกิจ อย่างน้อยก็ตกงานหรือว่าชักหน้าไม่ถึงหลัง ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ เพราะว่ามันเกิดขึ้นยาวนาน เคยมีอาชีพที่ดูเหมือนจะรุ่งเรืองหรือว่ามีอนาคต แต่วันนี้วันดีคืนดีก็ไม่มีงานทำแล้ว แต่ไม่ว่าจะเจออย่างไรก็ตาม อย่าท้อนะ ให้มีความหวังแล้วก็มีความพยายาม

มีผู้หญิงคนหนึ่งเคยเป็นแอร์โฮสเตส พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของการบินไทย ทำมา 7 ปี ทำท่าว่าจะมีอนาคตกับอาชีพนี้ เพราะอายุยังไม่มากแค่ ๓๐ ยังไปได้ไกล แต่วันดีคืนดีก็ตกงาน ไม่มีงานทำ แล้วจะทำอย่างไร แต่เธอก็ไม่ท้อ ก็มองหาลู่ทาง สุดท้ายก็ผันตัวมาเป็นแม่ค้าขายทุเรียน มันไกลกันมากเลย จากการเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินเป็นอาชีพที่ใครๆอยากจะเป็น มาเป็นแม่ค้าขายทุเรียน ทั้งที่ตัวเธอไม่มีความรู้พื้นฐาน ไม่มีทักษะในเรื่องนี้เลย เพราะว่าที่บ้านก็ไม่ได้ทำสวนทุเรียน เป็นคนกรุงเทพฯแท้ๆ แต่ว่าเธอไม่ท้อ เธอก็หาลู่ทาง ดูแล้วก็ว่าน่าจะไปได้ ถ้าเริ่มจากการมีอาชีพเล็กๆน้อยๆ ตอนหลังทำจริงทำจัง ไม่มีสวนทุเรียนก็ไปติดต่อสวนทุเรียนที่จะพอรู้จัก ที่ระยอง ที่เมืองจันท์ อาสาเป็นคนกลางเอาทุเรียนในสวนไปขายส่งต่อให้กับลูกค้า

ไม่มีความรู้เลย ไม่ว่าจะเป็นการเลือกทุเรียน การฟังเสียงทุเรียนว่าสุกหรือไม่ เธอก็เรียนเองหมด เรียนจากประสบการณ์ ลองผิดลองถูก และเป็นแม่ค้าก็ต้องรู้จักปอกทุเรียนผ่าทุเรียน เรียนจากไหน ก็เรียนจาก  YouTube ซึ่งยูทูปเป็นแหล่งความรู้ได้เลย ไม่รู้อะไรก็พึ่งพายูทูปได้ แล้วก็ลงมือปฏิบัติ ตอนหลังเธอก็ปอกทุเรียนได้คล่อง แล้วเลือกทุเรียนที่ลูกค้าชอบ โดยฟังเสียงว่าทุเรียนสุกดีไหม และนอกจากนั้นก็ยังไปส่งทุเรียนเองด้วย บางรายก็ส่งถึงบ้านที่กรุงเทพ ถ้าไกลหน่อยก็ส่งทางไปรษณีย์ กะได้ว่าถึงลูกค้าพอดีอร่อย

ภายใน 2-3 เดือนผ่านไป เธอบอกว่าขายได้ดี 12 ตัน ก็ไม่น้อย ถ้าคนที่ขายเก่งจะขายได้เป็น 100 ตัน แต่คนที่ขายอย่างนั้นได้เพราะมีสวนของตัวเอง แต่เธอก็มีความสุข ไม่ได้รู้สึกอับอายเลยจากอาชีพพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ที่แต่งตัวสวย ที่ใครๆเรียกว่าแม่ค้า ต้องทำอะไรด้วยตนเอง เธอไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าอับอายเลยในการเป็นแม่ค้า ทั้งที่จบมหาวิทยาลัย น่าจะมีอาชีพดีๆมีอนาคต แต่การเป็นแม่ค้าก็มีอนาคตเหมือนกัน โดยเฉพาะถ้ามีใจรัก แล้วเธอก็มีใจรักกับอาชีพนี้ด้วย มีความสุขกับการเรียนรู้เกี่ยวกับทุเรียนพันธุ์ใหม่ๆ รู้ว่าแต่ละพันธุ์มีข้อเด่นอย่างไรบ้าง

อันนี้เป็นตัวอย่างที่น่าสนใจ แม้ว่าจะมีวิกฤต แต่ว่ามันมีโอกาสเสมอ อยู่ที่ว่าเราจะหาให้เจอไหม แต่บางทีไม่ต้องหาหรอก แค่มองให้เห็นก็พอ เพราะบางครั้ง โอกาสมันก็มาปรากฏต่อหน้าเราก็มี

มีผู้ชายคนหนึ่ง ชีวิตลำบากมาก ต้องออกจากโรงเรียนช่วยพ่อแม่หาเงิน แล้วเขาก็เริ่มจากการขายของเล็กๆน้อยๆ ขายขนมขายล็อตเตอรี่ ขณะที่ยังอายุไม่มาก พออายุมากขึ้นเป็นหนุ่มก็เริ่มขายไกลขึ้น เช่ารถแล้วก็เอาสินค้าไปขายตามหมู่บ้าน ก็เลือกมาหลายแบบ เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน เก้าอี้ พลาสติกหรือว่ากระทะหม้อไห อะไรก็ตามที่พอขายได้ก็ขาย แต่ก็ไม่ค่อยรุ่งนัก ทำมาเป็น 10 ปี  10 กว่าปีนี้ก็ยังไม่ค่อยรุ่งเท่าไร

วันหนึ่งผ่านไปแถวพิษณุโลกก็ไปกราบหลวงพ่อพระพุทธชินราช แล้วมานั่งพักอยู่นอกวัดไม่ไกล สักพักมีรถซาเล้งผ่านมาแล้วก็มาจอดพักใกล้ๆกัน ก็เลยคุยกัน ก็เลยได้ทราบว่าซาเล้งคนนี้นี่ก็รายได้ดีเลยสามารถส่งลูกเรียนมหาวิทยาลัย ก็เลยสนใจ เพิ่งรู้ว่าของเก่า ขยะนี่มันขายได้ราคา ก็เลยลองเอาของเก่ามาขาย เอาขยะที่คนทิ้งแล้วมาขาย ก็พอขายได้ดี จากนั้นก็ศึกษาหาความรู้ในเรื่องนี้

- พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล แสดงธรรมก่อนฉันเช้า วัดป่าสุคะโต วันที่ 25 มิถุนายน 2564