ในโลกนี้มีสรรพสิ่งเป็นล้าน ๆ อย่างก็ว่าได้ นี่เฉพาะรูปธรรม ถ้านามธรรมก็นับไม่ถ้วน แต่ถ้าจะสรุปง่าย  ๆ มีแค่สาม   หนึ่ง ของที่เราชอบ  สอง ของที่เราเฉย ๆ และสาม ของที่เราไม่ชอบ  ทั้งหลายทั้งปวงในโลกนี้ เอาเข้าจริง ๆ ก็มีแค่สาม หรือว่าอาจจะย่อเหลือสองคือของที่เราชอบและของที่เราไม่ชอบ   ของที่เราไม่ชอบเราก็ไม่อยากแตะต้องเท่าไหร่ ไม่อยากเกี่ยวข้อง   ของที่ชอบนี่เราอยากจะเข้าหา อยากจะมี อยากจะเสพ อยากจะเข้าใกล้ เพราะว่ามันให้ความสุขเรา   ถ้าพิจารณาดูดี ๆ ความทุกข์ที่มันเกิดขึ้นกับเรา ก็มักจะเกิดขึ้นเพราะของที่เราชอบนี่แหละ ปัญหาของผู้คนส่วนใหญ่บ่อยครั้งก็เกิดเพราะของชอบ  ของที่ไม่ชอบไม่ค่อยสร้างปัญหากับเราเท่าไหร่ เพราะเราไม่ค่อยอยากแตะต้อง   คนหลายคนชอบบุหรี่ ชอบเหล้า ชอบกาแฟ และสุดท้ายก็ป่วยหรือล้มตายก็เพราะบุหรี่ เพราะเหล้า หรือว่าเจ็บป่วยก็เพราะกาแฟ   หลายคนก็ชอบการพนัน ชอบเที่ยวกลางคืน สุดท้ายชีวิตก็ย่ำแย่หรือหายนะ  ของที่ไม่ค่อยชอบ ไม่ค่อยได้ทำให้เราเกิดปัญหาเท่าไหร่ เพราะเราหนีห่างมันอยู่แล้ว

            ที่พูดเมื่อกี้นี้พูดถึงสิ่งเสพติด แต่ถึงแม้ไม่ใช่สิ่งเสพติดหรืออบายมุขนี่ ดูมันก็มีประโยชน์ แต่ว่าผู้คนก็ยังเป็นทุกข์ก็เพราะของที่ชอบแหละ อย่างเช่นอาหาร คนที่เป็นเบาหวาน เป็นโรคหัวใจนี่ เพราะอะไร ก็เพราะของชอบ กินน้ำตาลเยอะ ชอบกินเนื้อ ชอบกินของหวาน พอกินเยอะ ๆ เข้าเป็นไง ก็เกิดโรค   ชาวบ้านจำนวนมากในอีสานเป็นโรคมะเร็งในตับ เพราะอะไร ก็เพราะของชอบ ชอบอะไร ชอบกินปลาดิบ ชอบกินของดิบ ในนั้นก็มีพยาธิใบไม้ในตับ เสร็จแล้วก็ป่วย เป็นมะเร็งแล้วก็ตาย ตายเพราะของชอบ    คนที่เป็นเกาต์ เป็นเพราะอะไร เป็นเพราะของชอบ  ชอบกินเครื่องใน ชอบกินปีกไก่ เป็นต้น   ลองดูดี ๆ คนทุกวันนี้ป่วยหรือเจอความทุกข์นี่  ก็ล้วนแล้วแต่เพราะของชอบ บางคนชอบกินของทอด บางคนชอบกินของเค็ม บางคนชอบกินของหวาน สุดท้ายก็เจ็บป่วยและก็ล้มตาย

            ในเวลาเราไปตักอาหาร บอกให้พิจารณาอาหาร  หลายคนก็พิจารณาคือเลือกกินของชอบ อาหารที่เราไม่ชอบไม่เคยทำร้ายอะไรเราเลย อาหารที่ทำร้ายเราคืออาหารที่เราชอบทั้งนั้นเลย ก็เพราะเราชอบแล้วเราก็กินเยอะ พอกินเยอะเข้าก็เกิดปัญหา ไม่ว่าจะเป็นน้ำตาล ไม่ว่าจะเป็นไขมัน ไม่ว่าจะเป็นเกลือที่มันมา และเดี๋ยวนี้นี่ อาหารมันก็สะดวกมากขึ้น ของชอบนี่เราเข้าถึงได้ง่ายหรือว่ามันมาหาเราได้ง่ายขึ้น แต่ก่อนนี้ของชอบหรืออาหารที่ชอบไม่ค่อยมาหรอก แต่เดี๋ยวนี้มันมาง่ายมากเพราะว่ารถก็มาสะดวก การคมนาคมหรือเศรษฐกิจของคนก็ดี และลองพิจารณาดู คนเรานี่ทุกข์เพราะของที่ชอบนี่มาก ไม่ใช่เพราะอาหารอย่างเดียว เสื้อผ้าหรือว่ารถยนต์ เพราะชอบไง อยากได้ ก็เลยต้องเหนื่อย เหนื่อยกับการที่ต้องไปดิ้นรนหามันมา แค่อยากแล้วยังไม่ได้นี่ก็ทุกข์แล้ว เสื้อผ้าที่เราไม่ชอบนี่ที่เราเห็นตามร้านไม่เคยทำให้เราทุกข์เลย เพราะเราไม่สนไง แต่ของตามห้างที่เราชอบนี่  แตะตาเราเมื่อไหร่ทำให้เราทุกข์ทันทีเลย เพราะอยากได้หรือไม่ก็ต้องขวนขวายไปหามา ยิ่งเป็นของประเภทระดับไอโฟน7S นี่ทำให้ทุกข์มากเลย ต้องไปเข้าคิวเข้าแถวตั้งแต่เที่ยงคืน อยู่หน้าร้านเพื่อจะได้ซื้อทันทีที่ร้านเปิดในวันที่แรกจำหน่าย ก็เหนื่อย โทรศัพท์ที่เราไม่ชอบไม่เคยทำให้เราเหนื่อยเลย ไม่เคยทำให้เราทุกข์เลย อันนี้ลองดูไปเถอะ ของที่เราชอบมันสร้างความทุกข์ให้เราเยอะ ไม่ว่าจะเป็นของกินของใช้ บางคนชอบ ชอบเกมส์ ติดเกมส์ เล่นเกมส์ทั้งวัน

            มีชาวเกาหลีคนหนึ่ง เล่นเกมส์ทั้งวัน จะเรียกว่าทั้งวันก็ไม่ใช่เพราะก็ต้องทำงาน ตื่นเช้าก็มาเล่น ทำงานเสร็จก็เล่นอีก ตอนหลังก็อดใจไม่ได้ เล่นมันแม้กระทั่งในเวลาทำงาน หรือบางทีก็ไปทำงานสาย สุดท้ายถูกไล่ออก ถูกไล่ออกเพราะติดเกมส์ แค่นี้ก็แย่พอแล้ว แทนที่จะเสียใจหรือสำนึกกลับดีใจว่า ต่อไปนี้จะได้เล่นเกมส์หนักขึ้น จะได้เล่นของที่ชอบ ก็เลยเล่นทั้งวันทั้งคืนเลยคราวนี้ ไม่ต้องทำงานแล้วนี่ ปรากฏว่าแกเล่นสามสิบหกชั่วโมงนันสต๊อปเลย เล่นจนตาย ไม่รู้ว่าช็อกตายหรือว่าหัวใจวายตาย เพราะว่าไม่ได้พักผ่อน ไม่ได้นอนหลับเลย กินก็แทบจะไม่กิน ก็นั่งอยู่หน้าจอ เล่น เล่น เล่นสามสิบหกชั่วโมง อันนี้ตายเพราะของชอบ ไม่ใช่ตายเพราะของไม่ชอบ

            ดังนั้นเราต้องระวัง เพราะว่าของที่เราชอบมักจะติดมันได้ง่าย และก็ประมาทด้วย อาหารนี่เป็นตัวอย่างหนึ่งที่ว่าทุกวันนี้คนเราเจ็บป่วยล้มตายก็เพราะของที่ชอบทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะอาหารที่ไม่ชอบเลย  ก็คงสังเกตได้ อะไรที่เราไม่ชอบก็ไม่แตะ เมื่อไม่แตะมันก็ไม่ทำอะไรเรา อันที่ชอบนั่นแหละ เราก็แตะ ต้องเสพ กิน หามาแม้จนกระทั่งป่วยแล้วนี่ เป็นเบาหวานแล้ว อยู่โรงพยาบาลแล้ว ก็ยังเรียกขอกินข้าวเหนียวทุเรียน ขอกินไอติม ขอกินช๊อคโกแลต หรือว่าเป็นโรคหัวใจแล้วก็ยังขอกินข้าวขาหมู อันนี้ เวลาจะตายอยู่แล้วก็ยังเลิกมันไม่ได้ ก็เพราะกลายเป็นติดไปซะแล้ว สุดท้ายก็กลายเป็นทาสของมัน  สิ่งที่เราชอบเพราะเราเชื่อว่ามันให้ความสุขกับเรา แต่สุดท้ายมันทำความทุกข์ให้กับเราอย่างที่เรียกว่าไม่คาดคิดเลย แต่คนก็ไม่ค่อยตระหนัก ก็ยังเรียกหาของชอบอยู่นั่นแหละ จนกระทั่งกลายเป็นว่า มันมีอำนาจเหนือเรา

            เพราะฉะนั้นต้องระวัง ลองสำรวจตัวเราว่าอะไรที่เราชอบบ้าง แล้วเราปล่อยให้มันครอบครองใจเรามากน้อยแค่ไหน ดังนั้นเวลาไปตักอาหารนี่  ถึงใช้ว่าพิจารณาอาหาร  ไม่ใช่พิจารณาเลือกกินของที่ชอบ แต่ให้เราระลึกว่าเรากินเพื่ออะไร และก็ต้องระมัดระวัง ของชอบต้องพอประมาณ ต้องรู้จักพอประมาณ แต่มันห้ามใจได้ยาก เพราะมันชอบไปแล้ว พอมันชอบแล้ว ยิ่งได้มากยิ่งดี และสุดท้ายก็กลายเป็นโทษกับเรา เพราะฉะนั้นของไม่ชอบอย่าไปกังวลมันมาก  กังวลหรือระมัดระวังของที่ชอบจะดีกว่า