พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล วัดป่าสุคะโต แสดงธรรมก่อนฉันเช้า วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2567

ผู้หญิงคนหนึ่งไปที่ร้านอาหาร และขณะที่กำลังจะลุกไปสั่งอาหารก็เห็นที่หน้าร้านมีคนแก่คนหนึ่งอายุสัก 60-70 กับเด็กผู้หญิงประมาณสัก 10 ขวบ สงสัยจะเป็นตากับหลาน ยืนอยู่หน้าร้านมองผ่านกระจกหน้าร้านเข้าไปในร้านอาหาร ท่าทางจะหิวแล้วคงไม่มีเงินแต่ก็อยากกินอาหาร ไปยืนอยู่ตรงนั้น

ผู้หญิงในร้านอาหารคนนั้นเห็น แกก็เลยเดินออกไปหาสองคนนั้น ชวนให้ตากับหลานเข้ามาในร้าน แล้วก็เลือกโต๊ะให้ทั้งสองคนนั่ง เธอไปสั่งอาหาร ร้านนั้นซึ่งคล้ายกับศูนย์อาหาร จะต้องเข้าแถว เธอก็ต่อแถว ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะได้อาหาร

เธอเอาอาหารมาให้ตากับหลานพร้อมกับน้ำ แล้วก็ชวนให้ทั้งสองคนกินอาหาร บอกว่าถ้าไม่อิ่มก็บอกด้วย จากนั้นเธอไปเข้าแถวต่อเพื่อไปสั่งอาหารให้ตัวเอง ได้อาหารแล้วก็มานั่งกินที่โต๊ะเดียวกันกับสองคนนั้น

ผู้หญิงคนนี้มีน้ำใจมากแล้วก็ไวด้วย เห็นอาการของตากับหลานหน้าร้าน ก็รู้ว่าคงอยากกินอาหารแต่ไม่มีเงินก็เลยไม่กล้าเข้ามาในร้าน ได้แต่ยืนมองอาหารที่เขาวางขาย แล้วก็ไม่ใช่แค่มีเงินอย่างเดียว ต้องพร้อมที่จะสละเวลามาเข้าแถวเพื่อที่จะสั่งอาหารให้กับสองคนนั้น

เป็นภาพที่น่าประทับใจมาก ผู้หญิงคนนี้เขามีน้ำใจ และสิ่งที่เธอทำจะว่าไปแล้วมันก็คือการแสดงออกซึ่งความรัก เป็นความรักที่สร้างความประทับใจให้กับคนที่เห็นมาก แล้วก็เป็นความรักที่ควรจะมีกันเยอะ ๆ แสดงออกมาก ๆ

วันนี้เป็นวันแห่งความรัก แต่ว่ามันจะมีความหมายมากถ้าหากว่าความรักที่ผู้คนนึกถึงคือความรักที่แสดงออกด้วยความมีน้ำใจ เสียสละ เป็นความรักที่มอบให้กับคนที่เขามีความทุกข์ แม้ตัวเองจะไม่รู้จัก ชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่ได้คุ้นเคยกันด้วย แต่พอเห็นเขามีทีท่าทุกข์ เดือดร้อน หิวโหย ก็อยากจะช่วยเขา อันนี้เป็นความรักที่มีความปรารถนาดี อยากจะช่วยให้เพื่อนมนุษย์พ้นทุกข์ เราเรียกว่า กรุณา

วันแห่งความรักที่ผู้คนพูดถึงกัน แล้วก็รอคอยกัน มันควรเป็นวันที่เราจะนึกถึงความรักแบบนี้กันมาก ๆ แล้วก็แสดงความรักด้วยการหยิบยื่นความเอื้อเฟื้อ ความปรารถนาดีให้กับคนที่เดือดร้อน คนที่เขามีความทุกข์ คนที่ขัดสนซึ่งมีอยู่มากมายรอบตัวเรา แล้วก็มีอยู่เยอะในสังคม

ถ้าบ้านเรา สังคมเรา หรือโลกของเรา ผู้คนนึกถึงความรักแบบนี้กันมาก ๆ แล้วก็ทำกันเยอะ ๆ โดยเฉพาะในวันที่เขาเรียกว่าวันแห่งความรัก มันจะเป็นวันที่ทำให้โลกนี้น่าอยู่ โดยเฉพาะสำหรับคนที่เขาทุกข์ยากเดือดร้อน คนหิวโหย คนเจ็บป่วย คนที่ขัดสน พอได้รับสัมผัสกับความรักแบบนี้ เขาจะมีความหวัง มีกำลังใจในการสู้ชีวิต ในการเผชิญอุปสรรค มันก็ทำให้คนที่มีความรักแบบนี้ แล้วก็แสดงความรักออกแบบนี้ มีความสุข และจิตใจก็เจริญงดงามด้วย

ควรเป็นวันที่เราจะได้มอบความรักดี ๆ แบบนี้ให้กับผู้คน ไม่ใช่รอที่จะรับดอกกุหลาบหรือว่าช็อกโกแลตจากใครบางคนเท่านั้น ความรักแบบนี้มันยังเป็นความรักที่คับแคบอยู่ แล้วก็ทำให้ทุกข์ได้ง่าย ถ้าเกิดไม่ได้อย่างที่คาดหวัง ดอกไม้ราคาไม่แพงอย่างที่คิดหรือว่าไม่มากอย่างที่หวังก็น้อยเนื้อต่ำใจ เสียใจ

แต่ถ้าหากว่าเราแทนที่จะรอความรักแบบนี้จากคนใกล้ตัว เราไปมอบความรักแบบที่กว้างกว่าอย่างที่ผู้หญิงคนนี้เขาได้ทำ มันทำให้เมืองไทยนี้น่าอยู่มาก โลกนี้ก็น่าอยู่ด้วย ทั้งสำหรับเราและสำหรับคนที่เขาทุกข์ยากเดือดร้อน

เพราะฉะนั้นในวันนี้ที่เขาเรียกว่าวันแห่งความรัก เรามาลองนึกดูว่าเราจะมอบความรักให้กับคนรอบตัวที่เขาขัดสน ที่เขาทุกข์ยากเดือดร้อนอย่างไรบ้าง ถ้าเขาหิวก็มอบอาหารให้เขา ถ้าเขาป่วยก็อาจจะให้น้ำใจหายาให้เขา มอบความอิ่มให้กับคนที่หิวโหย อาจจะไม่ได้เจอเขาต่อหน้าต่อตาก็เอาไปฝากไว้ที่ร้านก็ได้ ร้านอาหาร บอกว่าถ้ามีคนหิวไม่มีเงินซื้ออาหารก็เอาเงินนี้เป็นค่าอาหารให้กับเขา ทำอาหารให้เขาฟรี

เดี๋ยวนี้ก็มีร้านแบบนี้เยอะ ร้านปันกันอิ่ม รับเงินจากคนมีน้ำใจเพื่อที่จะมอบอาหารให้กับคนที่ไม่มีเงิน อันนี้เรียกว่าเป็นการฝากความรักให้กับร้าน ให้กับผู้คนที่นำไปช่วยมอบให้กับคนที่เขาเดือดร้อน ถ้าเราปันกันอิ่มแบบนี้มาก ๆ ด้วยความรัก ความปรารถนาดี โลกนี้มันจะเป็นโลกที่งดงาม บ้านเราก็จะเป็นบ้านเมืองที่สงบเย็นได้มากขึ้น.