หลวงพ่อฝากไว้ ลำดับที่ 44

วันที่ 27 พฤษภาคม 2557

ขอให้ทุกคนทุกท่านจงเจริญสติ สร้างความรู้สึกรับรู้ สัมผัสของลมหายใจของเราตั้งแต่ตื่นขึ้นมา เราได้สำรวจเราได้วิเคราะห์ใจของเราแล้วหรือยัง เราได้พิจารณาความเป็นอยู่ของเรา พิจารณากาย พิจารณาใจ หมั่นอบรมใจ หมั่นแก้ไขใจของเราแล้วหรือยัง

เราจะเอาอะไรเข้าไปแก้ เอาตบะ บารมี ศรัทธา แล้วก็สติปัญญาที่เราจะสร้างขึ้นมา เอาไปทำความเข้าใจ เวลานี้กำลังสติของเรามีน้อยหรือแทบไม่มีเลย เราจะไปมั่นหมายเอาสติปัญญาความคิดเก่า ว่าเป็นสติ ว่าเป็นปัญญา อันนั้นก็เป็นสติเป็นปัญญาของสมมติ ของโลกียะ เข้าไปดับทุกข์ไม่ได้ แก้ไขชีวิตไม่ได้ มีตั้งแต่จะจมดิ่งลงเข้าไปหากองทุกข์ ถ้าใช้ปัญญาแบบโลก ๆ ใช้ปัญญาในทางธรรม เราต้องเจริญขึ้นมา สร้างความรู้ตัวเน้นลงอยู่ที่กายของเรา

เพียงแค่เรื่องการหายใจเข้าออกก็ให้เรารู้เท่าทัน อันนี้เขาเรียกว่า ‘รู้กาย’ ถ้ารู้ต่อเนื่องแล้วก็ลึกลงไปถึงใจ ลึกลงไปอีกรู้อาการของใจ ใจกับอาการของใจ เขาเกิดยังไง เขารวมกันได้อย่างไร นั่นแหละความหลง ความหลงซึ่งเป็นฝ่ายนามธรรม ถ้าเราแยกคลายตรงนั้นได้ เราก็จะเห็นความชัดเจน เข้าใจคำว่า ‘อัตตา อนัตตา’ เข้าใจคำว่า ‘สมมติ วิมุตติ’ รอบรู้ในกองสังขาร รอบรู้ในโลกธรรม

บุคคลที่มีบุญ มีอานิสงส์ มีสติ มีปัญญาฟังนิดเดียว ไปทำความเข้าใจ อยู่คนเดียวก็รู้กายตัวเอง รู้ใจตัวเอง อะไรเราขาดตกบกพร่อง อะไรควรเสริม อะไรควรละ อะไรควรเจริญ เราจะดำเนินชีวิตของเราไปในรูปแบบไหน ถึงจะอยู่ดีมีความสุข ความขยันหมั่นเพียรของเรามีเพียงพอหรือไม่ ความรับผิดชอบ ความเสียสละของเรามีเพียงพอหรือไม่ เรารู้จักขวนขวาย รู้จักสร้างขึ้นมาหรือเปล่า เราก็ต้องพยายามเอา

ลักษณะของสติรู้ตัวอยู่ปัจจุบัน เราสร้างให้ต่อเนื่องหรือไม่ หรือว่าความพลั้งเผลอเป็นยังไง มันมีอยู่ในกายของเราหมดนั่นแหละ เว้นเสียแต่ว่าพวกเราจะดำเนินให้ต่อเนื่อง ให้ถึงจุดหมายปลายทาง แล้วการละ การขัด การเกลาตัวใจของเราจะมีหรือเปล่า

อยู่คนเดียวเราพยายามวิเคราะห์ใจของเรา หมั่นอบรมใจของเรา อยู่หลายคนเราก็เพิ่มความสมัครสมานสามัคคี เพิ่มพรหมวิหาร ความเสียสละ ความอดทน ให้อภัยซึ่งกันและกัน รู้จักสำรวมกาย แล้วก็สำรวมวาจา สำรวมใจของตัวเราอยู่ตลอดเวลา กายของเราเข้าไปร่วมกับหมู่กับคณะ ใจของเราไม่ให้มีอคติ ไม่ให้มีเพ่งโทษ อะไรที่จะนำทุกข์นำโทษมาให้ เราก็พยายามละเสีย อะไรที่จะนำความเจริญมาให้ เราก็พยายามดำเนิน เราก็พลอยได้รับอานิสงส์ในสิ่งที่พวกเราทำ คนอื่นมาก็พลอยได้รับอานิสงส์ในสิ่งที่พวกเราทำ

อย่าไปทิ้ง เสียดายเวลา อย่าไปทิ้งในการเจริญสติ ยืน เดิน นั่ง นอน ให้เป็นแค่เพียงอิริยาบถ การได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน ทุกคนมีกันเต็มเปี่ยม แต่การลงมือที่ต่อเนื่อง การลงมือที่เข้าไปถึงตัวใจอันนี้ต้องขึ้นอยู่กับความเพียรของแต่ละบุคคล ยืน เดิน นั่ง นอน กิน อยู่ ขับถ่าย แม้แต่เวลารับประทานข้าวปลาอาหาร เราก็ดูรู้ว่ากายของเราหิวหรือว่าใจของเราเกิดความอยาก ความหิวเกิดขึ้นที่กาย ความอยากเกิดขึ้นที่ใจ การปรุงแต่งของใจเราดับได้ระดับไหน ใจไปหลงกับความคิดได้ยังไง เราต้องแจงให้ออก แยกแยะให้ได้ ใช้ตัวเองให้เป็นอยู่ตลอดเวลา สักวันหนึ่งเราก็คงจะเดินถึงจุดหมายปลายทาง

เราเกิดมามีบุญถึงได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ไม่ว่าจะเกิดอยู่ในสถานการณ์อย่างไร ทุกคนก็มีอาการสามสิบสอง มีบุญเท่ากันหมด แต่บารมีทางสมมติเราจะยังสมมติของเราเท่าเทียมกันหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความขยันหมั่นเพียร ความตั้งสติตั้งปัญญาทำหน้าที่แทน ตรงนี้แหละเราจะมีความขยันหมั่นเพียรเพียงพอหรือไม่ บางคนก็เกียจคร้าน บางคนก็ขยัน บางคนก็หาความรับผิดชอบไม่มี เอาได้แต่หลบ ๆ หลีก ๆ ไปอยู่คนเดียวก็ดำเนินชีวิตตัวเองก็ไม่ได้ ใช้ตัวเองก็ไม่เป็น เพราะว่าขาดความเพียร ขาดการเจริญสติ ขาดการวิเคราะห์สร้างความขยันหมั่นเพียร แล้วก็ไปโทษเอาสิ่งโน้นโทษเอาสิ่งนี้ ไม่เคยโทษตัวเอง แก้ไขตัวเอง ปรับปรุงตัวเอง อะไรไม่ดีก็รีบทำให้มันดีเสีย ความไม่มีความพร้อมเพรียง ไม่มีความพอเพียงเราพยายามสร้างขึ้นมาให้มีเสีย เพื่อให้เกิดประโยชน์ เพราะว่าเรายังอาศัยสมมติอยู่ อิงสมมติอยู่ โน่นแหละหมดลมหายใจนั่นแหละเราถึงจะได้ทิ้งสมมติ

อย่าไปประมาทตัวเราเอง เราพยายามแก้ไขปรับปุรงตัวเราอยู่ตลอดเวลา เรามีความเกียจคร้าน เราก็เพิ่มความขยัน เรามีความตระหนี่เหนียวแน่น เราก็ละความตระหนี่เหนียวแน่น จิตใจของเรามีความแข็งกระด้าง เราก็พยายามปรับปรุงสภาพใจของเราให้มีความอ่อนโยน หนักแน่น แข็งแรง ดำเนินสติปัญญาให้ถึงจุดหมายปลายทางกัน สักวันหนึ่งเราก็คงจะเดินถึงจุดหมายปลายทางกัน

สร้างความรู้สึกรับรู้การหายใจเข้าออกให้ชัดเจนแล้วก็ให้ต่อเนื่อง เพียงแค่เรื่องการหายใจเข้าออก พวกเราก็ขาดการรู้ที่ชำนาญ ทั้งที่ใจเป็นบุญนั่นแหละ สร้างความรู้ตัวให้ชัดเจนกันนะ

พากันไหว้พระพร้อม ๆ กัน ค่อยไปศึกษาทำความเข้าใจต่อนะ