หลวงพ่อฝากไว้ ลำดับที่ 26

วันที่ 16 มกราคม 2557

ขอให้ญาติโยมเราทุกคนทุกท่านจงเจริญสติ สร้างความรู้สึกรับรู้สัมผัสของลมหายใจของเราให้ชัดเจน แล้วก็ให้ต่อเนื่อง ทั้งที่ใจเป็นบุญ ใจปรารถนาอยากจะรู้ธรรม ความปรารถนา ความเกิดของใจนั้นแหละคือไม่นิ่ง ทำอย่างไรใจของเราถึงจะนิ่ง เราต้องรู้วิธีการ โดยการเจริญสติหรือว่าสร้างความรู้ตัว ด้วยการสร้างความรู้สึกรับรู้สัมผัสของลมหายใจที่วิ่งเข้าวิ่งออก กระทบปลายจมูกของเรา ซึ่งเรียกว่า ‘อานาปานสติ’

การหายใจเข้าออกเราก็ไม่ได้ซื้อได้ขาย ตั้งแต่เกิดขึ้นมาเราก็หายใจ ถ้าเราหยุดหายใจเราก็ตาย เพราะว่ากายของเราเนื่องอยู่ด้วยลมหายใจ อัสสาสะ ปัสสาสะ ไม่หายใจเพียงแค่ 5 นาทีอย่างมากที่สุดถ้าใครกลั้นได้ เนี่ยแหละความตายอยู่ที่ปลายจมูกของเรา แต่ถ้าไม่ถึงเวลาก็ไม่ได้ไป ถ้าถึงเวลาแล้วก็ต้องได้ไป ไม่ว่าเด็กไม่ว่าผู้ใหญ่ ไม่ว่าสรรพสัตว์ทั้งหลายที่มีลมหายใจก็ต้องได้ไป

แต่เราขาดการสังเกต ขาดการวิเคราะห์ ขาดการสร้างความรู้ตัว ขาดการจำแนกแจกแจง ลักษณะของความรู้ตัวอยู่ปัจจุบันเป็นลักษณะอย่างนี้ ความรู้ตัวที่ต่อเนื่องเป็นลักษณะอย่างนี้ ระลึกลงไปก็รู้ใจ รู้จักควบคุมใจ การเกิดของใจ ความหลงของใจ ใจเกิดกิเลสอย่างไร เราละกิเลสได้อย่างไร

พระพุทธเจ้าท่านสอนเข้าไปหาความเดิม คือความไม่มี แต่พวกเรามาสร้างให้มีให้เป็น เสียจนปิดแน่นเอาไว้หมด ก็เลยกลับคืนสู่สภาพเดิมได้ลำบาก ท่านให้ละให้คลายออกให้หมด มาสร้างผู้รู้ มาทำความเข้าใจ มาสำรวจตัวเรา แก้ไขตัวเราปรับปรุงตัวเราทุกเรื่อง รอบรู้ในกองสังขาร รอบรู้ในดวงวิญญาณ รอบรู้ในความคิดซึ่งเป็นฝ่ายนามธรรม แล้วก็รอบรู้ในสมมติซึ่งเป็นฝ่ายรูปธรรม

ย่นย่อลงมาก็เหลืออยู่ที่สมมติที่กายของเรา ซึ่งเป็นก้อนสมมติ นี่แหละ ให้แยกแยะภายใน ในกายของเรา

ที่ว่ามีกอง มีห้าขันธ์ มีขันธ์ไหนบ้าง มีห้าขันธ์ มีเชือกเหมือนกับเชือกเส้นเดียวมีอยู่ห้าเกลียว เป็นเกลียวไหนเกลียวไหน แต่มองเห็นเป็นอันเดียวกันอยู่ แต่เราต้องแจงด้วยการสังเกต ด้วยการวิเคราะห์ ด้วยการพิจารณา รู้ไม่ทันต้นเหตุก็รู้จักควบคุมเอาไว้ รู้จักหยุดรู้จักดับ ถึงจะยากลำบากถึงขนาดไหนก็อดทน

ถ้าเราเข้าใจนี้จะง่าย ถ้าไม่เข้าใจนี้จะปิดกั้นไปหมดเลย เพียงแค่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ คุณงามความดีก็ปิดกั้นเอาไว้ การเกิดของวิญญาณเขาก็ปิดกั้นเอาไว้ ถ้าเราไม่เข้าใจ

ส่วนมากก็หลงอยู่ในคุณงามความดี ยึดมั่นอยู่ในคุณงามความดี ไม่ใช่ว่าไม่ให้ทำ ให้ทำคุณงามความดี ละอกุศล เจริญกุศล แต่ไม่ให้หลงไม่ให้ยึด ละหมดนั่นแหละ ทั้งกุศล อกุศล แต่ให้เจริญกุศล แม้ตั้งแต่สติปัญญาของเราที่สร้างขึ้นมา ก็ให้ไปในทางที่เป็นกุศล ถ้าเป็นอกุศลก็ไม่ให้เกิด ค่อยทำค่อยเป็น รู้จากน้อย ๆ ไปหามาก ๆ

ส่วนมากจะไปไขว่ขว้าเอาตั้งแต่ข้างนอก ไปหาเหตุหาผลตั้งแต่ข้างนอก ไม่เห็นเหตุเห็นผลคือเห็นการเกิดการดับ การแยกการคลาย ของจิต ของวิญญาณ ของความคิด ของอารมณ์ เข้าไปลึกถึงรากเหง้าการเกิดของเขา แล้วก็จะเห็นจุดแก้ไขตัวเราเอง ปรับปรุงตัวเราเองอยู่ตลอดเวลา อย่าไปโทษคนโน้น อย่าไปโทษคนนี้ อย่าไปอคติคนโน้น อย่าไปอคติคนนี้

ทุกคนก็มีบุญอยู่แล้วแหละถึงได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ทุกคนก็ได้ปฏิบัติธรรมกันมาตั้งแต่เกิด ตั้งแต่ภพก่อน ๆ จนกระทั่งได้มาเกิดเป็นมนุษย์ เอาแค่ภพมนุษย์นี่แหละให้มันเห็นชัดเจน ให้เห็นชัดแจ้ง ว่ากายของเราเป็นอย่างไร วิญญาณในกายของเราเป็นอย่างไร เขาก็มีการพัฒนามาจากเด็ก ได้รับการศึกษา ได้รับการเล่าเรียน มีความรับผิดชอบผิดถูกชั่วดี จนกระทั่งอายุเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ รู้จักหน้าที่ แก้ไขตัวเรา

นั่นแหละคือหลักของการปฏิบัติธรรมอยู่ในระดับของสมมติ เราจะไปทิ้งสมมติ ไปหนีสมมติไม่ได้ เพราะว่าเรายังอยู่กับสมมติ กายของเรายังเป็นก้อนสมมติ ทีนี้เราก็มาแจงออกว่ากายของเราทำหน้าที่อย่างไร ทวารทั้งหกทำหน้าที่ยังไง วิญญาณในกายของเราทำหน้าที่อย่างไร ต้องขัดเกลาตัวเราอยู่ตลอดเวลา หมดความสงสัย หมดความลังเล

หลวงพ่อก็ได้เพียงแค่พูดให้ฟังเท่านั้นแหละ ถ้าพวกท่านไม่ไปทำไม่ไปศึกษา พวกท่านก็เข้าไม่ถึง พูดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เพราะว่าไม่เห็นจุด ไม่เห็นเหตุเห็นผลที่แท้จริง มันก็รู้เฉพาะ รับรู้เฉพาะเหตุผลระดับของสมมติ สร้างอานิสงส์อยู่ระดับของสมมติ ระดับของสมมติก็ดี ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ ดี อย่าไปทิ้งบุญเล็ก ๆ น้อย ๆ ทีนี้ก็เอาบุญที่กายที่วาจาที่ใจของเรา จนล้นออกไปสู่ภายนอกจนเต็มเปี่ยมเท่าที่โอกาสจะอำนวย

สร้างความรู้สึกรับรู้การหายใจเข้าออกให้ชัดเจนกัน อยู่หลายคนก็เหมือนกับอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวขณะนี้ก็ให้รู้ว่าลมหายใจวิ่งเข้าวิ่งออก กระทบปลายจมูกของเราอย่างไรให้ชัดเจน ให้ต่อเนื่อง จนกว่ากำลังสติของเราจะต่อเนื่องเชื่อมโยงเป็นมหาสติมหาปัญญา ชี้เหตุชี้ผลจนใจคลายออก ยอมรับความเป็นจริงได้นั่นแหละเขาถึงจะหยุด กลายเป็นปัญญาอย่างเดียว สร้างความรู้สึกรับรู้การหายใจให้ชัดเจนกัน

พากันไหว้พระพร้อม ๆ กัน ค่อยไปศึกษาทำความเข้าใจต่อกันนะ