ขอเรียนถามอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่งนะคะ  อยากจะทราบเหตุและผลแรงบันดาลใจของอาจารย์ แรงบันดาลใจที่ออกมาจากภายในของอาจารย์ว่า  ทำไมท่านถึงตัดสินใจเดินทางตั้งแต่เชียงใหม่ ไปภาคใต้   ด้วยเหตุผลประการใดและมีสิ่งจูงใจประการใด  ที่จะถ่ายทอดให้กับลูกศิษย์วิศวกรสันติภาพทุกท่านเพื่อเป็นวิทยาทาน  กราบขอบพระคุณค่ะ

คำถามนี้ถ้าถามตั้งแต่ตอนต้นผมพูดยาวเลยนะ  แต่มาถามตอนท้ายผมขอพูดสั้นๆ  แรงบันดาลใจอาจจะพูดไปบ้างแล้ว  ก็คือผมมีความรู้สึกได้ถึงความหมายของชีวิตที่ผมมีจิตปรารถนาที่จะปฏิบัติให้รู้แจ้งและผมก็รู้สึกได้ว่า  สิ่งที่มันเป็นความคิดที่ผมมีอยู่นั้นไม่เพียงพอ  พูดกันภาษาพระก็คือ 

สุตมยปัญญา   ผมก็บำเพ็ญมากพอสมควรแล้ว 

จินตามยปัญญา    ผมก็บำเพ็ญมาไม่ด้อยไม่น้อยกว่าผู้อื่นมากนัก

แต่สิ่งที่ผมด้อย ผมน้อยคือ  ภาวนามยปัญญา   เพราะฉะนั้นจึงเป็นโอกาสที่ผมจะได้เพิ่มพูนส่วนที่เป็นภาวนามะยะปัญญานะครับส่วนความรู้สึกว่าทำไมผมจึงมี  จริงๆผมหันหลังให้กับสถาบันการศึกษา  ให้กับห้องเรียน  ผมไม่เคยกลับไปอีกเลยนะครับ  แต่เหมือนมีอะไรบางสิ่งบางอย่างที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์  เมื่อไม่นานมานี้ผมมีอันจำเป็นต้องกลับไปที่ภาควิชาปรัชญาและศาสนา  เพราะต้องการให้ทางภาควิชาทำเอกสารชิ้นหนึ่ง  ขณะที่ผมได้เอกสารชิ้นนั้นแล้วรีบจะไปส่ง EMS นะครับ  เดินลงมาจากตึกที่ภาควิชาที่อยู่ชั้น 2   มีเด็กผู้หญิงที่เป็นนักศึกษาเดินสวนทางผมขึ้นไป  พอเขาเห็นผม เขาก็แสดงอาการตกใจ  รีบยกมือไหว้ผมแล้วแสดงอากัปกิริยาบอกว่าเขาอยากพบผม  ผมบอกว่ามีอะไร  เขาบอกว่าเขาอยากคุยกับผม  ผมบอกว่า ผมมีเวลาจำกัดต้องรีบไป  คุณว่างวันไหนผมจะมาหาคุณ  ถ้าคุณอยากพบผม  เขาก็ตกใจ  บอกว่าอาจารย์ว่างวันไหน  หนูจะไปหาอาจารย์  ผมเอาเป็นว่าคุณว่างก็แล้วกัน  ผมว่างผมบอกไม่ได้  สุดท้ายเขาก็บอกว่าเขาว่างทุกวัน  แล้ววันพรุ่งนี้ผมจะมาพบคุณ  มาที่ภาควิชา แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาพบคุณ คือนักศึกษาคนนี้เขาอ้างเหตุว่า  หนูเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ได้เพราะอาจารย์  ผมบอก ผมไปช่วยเหลืออะไรคุณ  ผมออกมาตั้งนานแล้ว  เขาก็บอกว่าเขาเข้ามามหาวิทยาลัยได้ ในโครงการนักคิดเพื่อสังคมรุ่น คนที่ 6   ผมเป็นคนคิดโครงการนี้ไว้ก่อนที่ผมจะออกจากมหาวิทยาลัย  ผมบอก “เหรอ...ถ้าอย่างนั้นเป็นโอกาสดีที่ผมจะได้พบคุณ  ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราพบกัน”

ขณะที่พบนักศึกษาคนนี้นะครับ  เขาก็พูดอะไรมากมายหลายอย่าง  เขาถามผม เขาเริ่มต้นว่าเขาอยากเป็นลูกศิษย์ของผมเพราะฉะนั้นเขาจึงอยากจะนั่งลงและให้ผมช่วยสอนอะไรเขา   ผมบอกคุณอยากรู้อะไรถามมา  แล้วก็ถามคำถามนั้น คำถามนี้  ประมาณเที่ยงนะครับ  เราพบกันตอน 10 โมง จำได้ เที่ยง  ผมบอกว่า “ พอแล้วล่ะ  ผมจะต้องไปแล้ว ”  เขาเดินออกมาส่งผม  ผมจอดรถ  ถ้าใครเคยอยู่ ม.ช. จะนึกว่า ม.ช.มีอ่างน้ำชื่อว่าอ่างแก้ว ที่อ่างน้ำจะมีเขื่อนกั้นน้ำเข้าใจไหม  ผมเดินมาบนสันเขื่อนอ่างแก้ว  นักศึกษาคนนั้นเดินตามมา  ผมก็บอกว่า “ ไม่ต้องตามผมไป  ผมจะกลับแล้ว  ขอให้คุณกลับไปเรียนหนังสือ ”  เขาก็บอกว่า “ อาจารย์พูดมาทั้งหมดจากที่หนูถาม  อยากจะขอเป็นประเด็นสุดท้าย  อาจารย์อยากพูดอะไรกับหนู  โดยที่หนูไม่ต้องถามอาจารย์พูดได้ไหม ”

ผมบอก “ ได้สิ ”  แล้วผมก็พูดอะไรบางอย่างกับเขา  ชั่วขณะที่ผมพูด  นักศึกษาคนนี้ก็ยกมือขึ้นไหว้ผม แล้วน้ำตาก็ไหล  ผมไม่รู้จะอธิบายความหมายนี้อย่างไร  แต่ผมรู้สึกได้ถึงความหมายที่ผมปฎิบัติผิดหรือเปล่าในอดีต  ที่ผมหันหลังให้กับการเรียนรู้อะไรบางอย่าง  ผมบอกว่า  พอแล้วล่ะ  โปรดจำสิ่งที่เป็นบรรยากาศของวันนี้ไว้ในใจคุณนะ  สิ่งที่ผมพูดทั้งหมดนี้  คุณไม่จำเป็นต้องปฎิบัติให้ได้ภายในวันนี้  แต่โปรดจำไว้ได้ว่า เมื่อวันหนึ่ง เมื่อคุณไปถึงจุดจุดหนึ่งที่คุณเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว  โปรดระลึกนึกให้ได้ว่า  วันหนึ่งคุณกับผมเคยคุยกันที่ศาลาสันเขื่อนอ่างแก้วนี้  ตอนนั้นผมคงไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว  มีแต่ความจำของคุณเท่านั้นที่จะระลึกได้ว่า  ผมพูดสิ่งนี้ไว้   คือผมพูดกับเขาว่า  “โปรดมีความเชื่อมั่นว่า  คุณเกิดมาบนโลกใบนี้  อย่างมีทิศทางที่ชัดแจ้ง  เพื่อจะทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ดีที่สุด  อย่าลังเล  สงสัยว่าทำไมจึงต้องพบเรื่องนี้  พบคนคนนี้  แต่โปรดมีความรู้สึกเชื่อมั่นว่า เกิดมาเพื่อจะพบเรื่องนี้ เพื่อจะพบคนคนนี้ เพื่อจะทำสิ่งนี้  ผมลาก่อน ”