คือตอนที่ผมไปทิเบตเนี่ยครับ นอกจากได้การจาริกรอบไกรลาสแล้ว สิ่งหนึ่งที่ผมปรารถนาต้องการ คือผมปรารถนาที่จะมีครู ที่เป็นสายวัชรยานที่เป็นตัวเป็นตนเป็นบุคคลให้ผมสัมผัสได้ ท่านอาจารย์กฤษดาวรรณซึ่งเป็นผู้นำพาผมไปเนี่ย ท่านจึงบอกว่าท่านจะพาผมไปพบครูท่านหนึ่ง เมื่อวานตอนสุดท้ายเราจึงมีภาพของครูคนนี้เพราะท่านเพิ่งละสังขารไป ท่านบอกผมว่าผมจะได้ไปพบกับท่านลาเซ รินโปเช และบุคคลผู้นี้น่าจะคือครูที่ผมปรารถนาจะพบ และผมก็ได้พบผู้รู้ทางพระพุทธศาสนา ท่านเป็นมหาโยคีนะครับ จะเล่าสั้นๆ ถึงจะรู้ว่าทำไมผมถึงบอกว่านี้คือครูของผม ท่านลาเซ รินโปเช ท่านเป็น คำว่ารินโปเชแปลว่ากลับชาติมาเกิด สืบสายธรรมมานะครับ พอร่างนี้สลายไปก็จะไปเกิดใหม่ ท่านเองก็มีความเป็นมาในความเชื่อแบบนี้ เหมือนที่เรามีทาไลลามะ เรามีปันเชน ลามะ เรามีกรรมาปะ มีอะไรแบบนี้ ลาเซ รินโปเชท่านมาเกิดในร่างนี้ ในปัจจุบันนี้ เพราะฉะนั้นท่านจึงเป็นบุคคลที่ได้รับการเคารพกราบไหว้ตั้งแต่ท่านอายุน้อยๆ เมื่อได้รับมีคำพยากรณ์แล้วว่านี้คือลาเซมาเกิดร่างใหม่อีกแล้ว เมื่อท่านมีอายุประมาณซัก 21-22 เนี่ย เมื่อจีนบุกยึดเข้ามา ยึดทิเบตเนี่ยนะครับ ท่านมีบัญชีในฐานะที่เป็นผู้ ตอนที่ท่านเป็นนักโทษเนี่ยท่านมีหมายเลขสอง ก็แสดงว่าท่านมีความสำคัญมาก เพราะเวลาที่เค้าทำหมายเลขนักโทษ เค้าจะทำหมายเลขตามความสำคัญ ก็คือหมายความว่า เลขตัวเดียวนี้แสดงว่าสำคัญเลยนะครับ ท่านจึงถูกคุมขังให้ดีเป็นพิเศษ คำว่าดีเป็นพิเศษคือหมายความว่าก็สำคัญเลยต้องคุมขังเป็นพิเศษใช่ไหมครับ ที่สำคัญคือท่านถูกคุมขัง ถูกประทุษร้ายก็ได้นะถ้าในภาษานี้

ก็คือหมายความว่า ขอโทษเถอะครับท่านอยู่ในคุกจนกระทั่งถูกประทุษร้ายจนท่านพิการ ร่างกายครึ่งล่างนี้พิการ เวลานั่งอยู่บนโซฟาต้องมีผ้าปิดไว้เพราะขาของท่านพิการแล้ว เมื่อผมไปกราบคารวะท่าน และสนทนาคุยกับท่าน เป็นความรู้สึกมหัศจรรย์กับมนุษย์ผู้หนึ่งที่ได้ชื่อว่ามหาโยคี คือผู้ปฏิบัติธรรมจนบรรลุธรรมขั้นสูง เมื่อผมถาม คุยถึงชีวิตของท่านว่าช่วงเวลายี่สิบกว่าปี ที่จริงแล้วเป็นช่วงเวลาวัยหนุ่มของท่านเนี่ยนะ ท่านรู้สึกเป็นยังไงบ้างที่ต้องถูกจำคุก ท่านบอกว่า ภพนี้ชาตินี้ท่านมีบุญ ในอดีต หมายความว่าในชาติก่อนๆ นะ เวลาจะมาถือครองร่างละจะกว่าจะประกาศธรรมได้ต้องไปแสวงหาถ้ำ หาที่วิเวกเพื่อปฏิบัติธรรม ภพนี้ไม่ต้องไปหา มีคนเขาจัดให้ โอ้โหฟังแค่นี้ก็ผมนี่จิตใจรู้สึกว่าแทบจะเข้าไปกราบเท้าอยู่แล้ว แต่พอถามว่าในห้วงเวลา 20 กว่าปีที่ถูกจองจำอยู่นั้นมีช่วงไหนซึ่งเป็นช่วงที่เลวร้ายที่สุด ท่านก็ยิ้มและตอบว่าช่วงที่เผลอปล่อยจิตให้โกรธคนที่มาประทุษร้าย ก็นึกถึงภาพนะครับเมื่อเป็นนักโทษจะมีผู้คุมหรือผู้ที่เขามาทำหน้าที่ปฏิบัติต่อนักโทษในความหมายที่ เมื่อผมฟังคำพูดของท่านลาเซพูดจบเช่นนี้ เมื่ออาจารย์กฤษดาวรรณ หันมาถามผมว่า อาจารย์มีอะไรจะถามอีกไหม ผมพูดอะไรไม่ออกเลย ผมบอกว่าไม่มีอะไรแล้ว ช่วยบอกท่านด้วยว่าโปรดเมตตาเป็นครูผมด้วย เมื่ออาจารย์กฤษดาวรรณแปลคำพูดของผมให้ท่าน ท่านยิ้มให้ผม กวักมือเรียกผม ขอโทษท่านนั่งบนโซฟา เรานั่งกันห่าง ผมรีบลงจากที่ผมนั่งไปคุกเข่ากราบท่าน กราบลงบนเท้าที่ท่านพิกลพิการแล้วด้วยความรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก นี้คือครู ครูที่ท่านให้ความหมายไม่ว่าจะเป็นสาย นิกาย จะนิกายอะไรก็ไม่รู้ แต่ครูที่ ขอโทษนะครับนึกถึงภาพว่าตอนผมถามว่าช่วงไหนเป็นช่วงที่เลวร้ายใช่ไหมครับ เราหมายถึงว่าช่วงนั้นถูกทรมาน ถูกทำให้มันลำบากยากเย็นเนี่ย แต่ท่านกลับตอบว่าช่วงที่ท่านปล่อยจิตให้โกรธคนที่มากระทำกับท่าน นั้นคือความเลวร้ายที่สุด นี้คือความหมายที่ลึกซึ้งที่สุด นี้คือความหมายที่ผมอยากจะบอกให้ทุกท่านได้ทราบว่า จริงๆ แล้วความเลวร้ายไม่ได้อยู่ที่เหตุการณ์ข้างนอก ความเลวร้ายคือเราปล่อยใจของเราให้อยู่ในสภาวะที่เป็นอกุศล เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่เรามีชีวิตอยู่นะครับ ทุกครั้งทุกขณะที่เรามีชีวิตอยู่ โปรดสำนึกรู้เถอะครับท่านถ้าเรามีโพธิสัทธาเสียแล้ว เราจะรู้สึกได้ว่าความเลวร้ายไม่ได้อยู่ที่วันนี้เราพบคนนั้นคนนี้ แต่ความเลวร้ายอยู่ที่วันนี้เราพบคนคนหนึ่งแล้วเราโกรธเค้า ความเลวร้ายมันอยู่ที่เราเจอเหตุการณ์ๆ หนึ่งแล้วมีความปรารถนามากอยากจะได้มากๆ จนกระทั่งถึงกับแย่งชิงมาจากคนอื่น ความรู้สึกอย่างนี้เป็นความเลวร้าย และความหมายแบบนี้นะครับ มันจึงเป็นความหมายที่กลายมาเป็นศรัทธาที่อยู่ในใจและมันเป็นพลัง เป็นพลังที่ทำให้คนๆ หนึ่ง สามารถพูดได้ว่าการที่ถูกจองจำอยู่ 20 กว่าปีเป็นโชคดีที่ได้มีพื้นที่สำหรับการภาวนา และความรู้สึกแบบนี้ล่ะครับเป็นความรู้สึกที่ผมอยากจะบอกว่ามันไม่ได้เป็นความคิดเชิงเหตุผล แต่มันเป็นความหมายของชีวิตที่เราเกิดความรู้สึกสำนึกได้ และความรู้สึกสำนึกได้เนี่ยนะครับมันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ บอกไม่ถูกนะครับบางครั้งเหลวไหลไร้เหตุผล