ประเด็นที่ผมอยากจะขยายภาพหรือขยายความหมายเพิ่มนะครับ ที่ผมใช้คำว่า ‘มรณะธรรม’ เพื่อต้องการจะสื่อถึงความหมายๆ หนึ่งที่เกิดปรากฏขึ้นในใจของเรา ทีนี้ ‘มรณะธรรม’ ที่เราพูดถึง มันเป็นความหมายที่ปรารภไปเมื่อตะกี้ เมื่อเรามองเห็นสิ่งที่เป็นปรากฏการณ์ ยังไม่พูดถึงตัวเองก็ได้นะครับ แต่ ‘มรณะธรรม’ มันจะปรากฏขึ้นในใจเรา อย่างที่ครูวีพูดถึงแก้วนะครับ ผมเข้าใจว่าคนจำนวนมากเลย ที่มีแก้วอยู่ 10 ใบ หรือ 20 ใบก็ไม่รู้นะครับ แต่มันแตก 1 ใบ แล้วเราจะไปรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่แก้ว 1 ใบแตกไป นึกถึงภาพนะครับ กว่าจะได้แก้วใบนั้นมา ไม่ใช่ง่ายนะ ไม่ใช่อยู่ดีๆ ไปซื้อร้านไหนก็ได้ ต้องไปทดลองเรื่องเสียง เรื่องอะไรสารพัด

แล้ววันหนึ่ง โดยความเผอเรอของใครสักคนหนึ่ง โดยความไม่รอบคอบของเขา จริงๆ ไม่อยากให้ใครมาจับด้วยซ้ำไป แต่เผลอปุ๊บ เขาทำแล้ว อย่างนี้ แต่ความหมายที่สำคัญก็คือ การที่เราเห็นมรณะธรรมก็คือ มันเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในใจเราน่ะครับ ‘มรณะธรรม’ คือสภาวะที่มันอยู่ในใจเรา เพราะจริงๆ แล้วสิ่งที่มันเป็นการแตกของแก้วน่ะ มันไม่ได้บาดเจ็บ หรือมันไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากเท่ากับการแตกสลายของความหมายในใจเราใช่ไหมครับ เพราะฉะนั้น สภาวะที่เรากำลังพูดถึงความรู้สึกที่เราเห็นความแตกของวัตถุชิ้นหนึ่ง แล้วไม่ก่อให้เกิดความแตกสลายของความหมายที่มีอยู่ในใจเรา เพราะฉะนั้น สิ่งนี้เป็นความหมายที่สำคัญที่อยากจะสื่อสารถึง เพราะถึงที่สุดแล้ว สิ่งที่เรียกว่า ‘มรณะธรรม’ มันปรากฏให้เราสัมผัสรู้ได้ในทุกๆ สิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวเรา